Populariserende samenvatting WE WANDELEN ANDERS IN GENT, HASSELT EN MAASTRICHT HOE KAN DAT? Als we ons stappatroon in drie verschillende laboratoria laten meten door drie verschillende onderzoekers, komen deze metingen dan overeen? Dat is de vraag die wij als drie masterstudenten revalidatiewetenschappen en kinesitherapie aan de UGent ons stelden. Eerder onderzoek leek alleszins veelbelovend te zijn. Maar wat blijkt nu, de metingen lagen toch opvallend ver uit elkaar. Hoe komt dat en wie of wat is verantwoordelijk voor de meetfouten? Achttien moedige Vlamingen en Nederlanders, doorkruisten elk in een week tijd de lage landen om een analyse te laten opmaken van hun stappatroon. In Gent, Hasselt en Maastricht zijn er drie grote laboratoria ingericht waar gespecialiseerde onderzoekers de hoeken en krachten meten van het lichaam. Dit gebeurt via reflecterende bolletjes (markers) die geplakt worden op bepaalde referentiepunten van het lichaam terwijl de persoon op een loopband aan het stappen is. De proefpersonen stapten aan drie verschillende snelheden en dit voor drie minuten per snelheid. Sommige proefpersonen hadden in het begin schrik om van de loopband te vallen of stappen en moesten wennen aan het harnas dat ze droegen. Voordat elke meting startte, kregen ze twee minuten de tijd om te wennen aan de snelheid van de loopband zodat de test op een comfortabele manier kon worden afgenomen. De hoeken die de voeten, knieën, heupen en bekken maakten, werden tijdens het stappen gemeten. Bij alle bewegingen waren er wel verschillen tussen de labo’s, maar bij de heup waren deze verwaarloosbaar klein. Bovendien waren die drie laboratoria heel erg gelijkend qua materiaal en setting. Wat opviel was dat bij verschillende bewegingen, zoals het buigen van de heup of knie, de uitkomst wel hetzelfde was in Gent en Maastricht, maar niet in Hasselt. Als je een woord meerdere keren na elkaar schrijft, dan zal je dat nooit op exact dezelfde manier doen, maar zal je een sterke gelijkenis zien tussen de verschillende pogingen. Dit is bij stappen ook zo en die kleine verschillen in stappen worden aanvaard bij het berekenen van de resultaten. Er moet dus iets of iemand anders zijn dat aan de basis van de meetfouten ligt. Uit vele voorgaande studies is al geweten dat het plakken van de markers vaak leidt tot fouten. Ook kunnen markers loskomen waardoor de meting verstoord is. Twee van de drie onderzoekers werken wekelijks met patiënten in het labo, waardoor ze meer vertrouwd zijn met het volledige proces, wat ook de bekomen resultaten kan beïnvloed hebben. Belangrijk is dat men op de drie locaties precies hetzelfde doet voor, tijdens en na de metingen om tot resultaten te komen. Een standaardprocedure moet afgesproken worden en onderzoekers moeten opgeleid zijn in het correct kleven van de markers op de proefpersonen. Het is niet omdat de laboratoria qua apparatuur en uitrusting bijna hetzelfde waren, dat de resultaten dit ook zijn. Als deze zaken verder op punt staan, kunnen we nieuwe deelnemers op pad sturen.