Stotteren is een spraakstoornis die gekenmerkt wordt door verstoringen in spraak, namelijk herhalingen (bv. K-K-K-oek), verlengingen (bv. vvvvandaag) en blokkeringen (bv. B__oek). Daarnaast zijn er ook andere, minder zichtbare aspecten, zoals de spraakattitude. Dit zijn de overtuigingen of gedachten die iemand heeft over de eigen spraak, spreeksituaties en reacties van luisteraars. Zo is het mogelijk dat kinderen die stotteren negatieve gedachten ontwikkelen over hun spraak door het stotteren zelf of door mogelijke negatieve reacties van gesprekspartners. Onderzoek toonde aan dat kinderen die stotteren een negatievere spraakattitude vertonen dan kinderen die niet stotteren. Kinderen die stotteren hebben dus ongunstigere gedachten over spreken dan kinderen die niet stotteren. Buiten het feit dat deze gedachten de persoon die stottert negatief beïnvloeden, kan een negatieve spraakattitude ook leiden tot emoties zoals angst en schaamte. Het is dan ook belangrijk dat deze ongunstige spraakattitude onderzocht en behandeld wordt, om zo de vergaande gevolgen ervan te beperken. De spraakattitude kan onderzocht worden met de Communication Attitude Test (CAT; Brutten & Vanryckeghem, 2003). Hoe hoger de score op deze korte vragenlijst is, hoe negatiever de spraakattitude van het kind. De CAT wordt gebruikt door stottertherapeuten in Vlaanderen en Nederland om meer inzicht te krijgen in hoe cliënten die stotteren denken over zichzelf als spreker, spreeksituaties en reacties van luisteraars. De Nederlandstalige versie van de CAT dateert uit 2003, waardoor een update noodzakelijk was. In het kader van deze masterproef werd de herwerkte CAT – Revised (Vanryckeghem & Brutten, 2022) afgenomen bij 23 kinderen die stotteren en 130 kinderen die niet stotteren tussen 6 en 16 jaar uit Vlaanderen en Nederland. Het doel van dit onderzoek was om na te gaan (1) in hoeverre kinderen die stotteren en kinderen die niet stotteren een negatieve spraakattitude ervaren, (2) of de leeftijd en het geslacht een invloed hebben op de spraakattitude van kinderen die niet stotteren, en (3) of de CAT – Revised even bruikbaar is als de voorgaande versie van de test. Ook in dit onderzoek rapporteerden kinderen die stotteren een significant negatievere spraakattitude dan kinderen die niet stotteren. Daarnaast blijkt dat, binnen de groep kinderen die niet stotteren, jongere kinderen (6 tot 12 jaar) een positievere spraakattitude hebben dan oudere kinderen (13 tot 16 jaar). De spraakattitude wordt dus negatiever naarmate kinderen ouder worden. Het geslacht had geen invloed op de spraakattitude. Als laatste toonde dit onderzoek aan dat de herwerkte CAT – Revised een even bruikbare test is als zijn voorganger, die stottertherapeuten zal helpen bij de diagnose en therapie van kinderen en adolescenten die stotteren.