Padel werd populair door de aanpassingen aan tennis van Enrique Corcuera in 1969. In Vlaanderen zag padel een sterke groei, met 88.538 spelers in 2023, mede dankzij de lage instapdrempel en de brede toegankelijkheid. Vanwege zijn populariteit, is het noodzakelijk om padelspelers verder te onderzoeken om prestatie en preventie van blessures te optimaliseren. Deze studie onderzoekt recreatieve en competitieve padelspelers, waarbij deelnemers werden geselecteerd op criteria zoals leeftijd, speelervaring en blessurevrijheid. Het onderzoek omvat metingen van pols- en schoudermobiliteit en kracht, evenals een prestatietest. Voor deze studie werden enkel de schoudergerelateerde waarden gebruikt. Demografische gegevens werden vastgelegd, en de metingen werden uitgevoerd met behulp van specifieke protocollen voor beweeglijkheid en kracht. De statistische analyse was erop gericht om significante verschillen te identificeren op basis van geslacht, leeftijdscategorie, trainingsuren per week en zijde. De analyse van de schoudermobiliteit toonde interessante bevindingen. Spelers van 26 tot 33 jaar vertoonden meer rotatie naar binnen aan de niet-werp zijde in vergelijking met de werpzijde. Vrouwen hadden over het algemeen een grotere rotatie naar buiten dan mannen. Wat betreft schouderkracht richting rotatie naar binnen en buiten, had de werpzijde meer kracht dan de niet-werp zijde. Mannen vertoonden grotere kracht dan vrouwen. Spelers met meer dan 6 uur training per week hadden hogere krachtniveaus. De verhouding tussen rotatiekracht naar buiten en binnen was hoger aan de niet-werp zijde. Dit wijst op asymmetrie in spierontwikkeling en trainingsgewoonten. Deze resultaten leveren normwaarden per geslacht, leeftijd, zijde en niveau voor padelspelers. Dit kan als basis dienen voor verder onderzoek omtrent het optimaliseren van schouderfuncties en het reduceren van blessurerisico’s in de arm bij padelspelers. Door in trainingsprogramma's rekening te houden met variabelen als leeftijd, geslacht en trainingsintensiteit kunnen op maat gemaakte programma's worden ontwikkeld die mogelijks zowel prestaties kunnen verbeteren als de gezondheid van het bewegingsstelsel bevorderen. Er is verder onderzoek nodig om potentiële risicofactoren te identificeren en effectieve blessurepreventieprogramma’s op te stellen.