In deze masterproef is onderzocht of slechts één eiwit, myosine, voldoende is om spiervezels betrouwbaar te classificeren. Resultaten wijzen erop dat traditionele classificaties van spiervezels herzien moeten worden. Type IIx vezels blijken zeldzaam en worden enkel op RNA-niveau gedetecteerd, wat suggereert dat ze niet als apart spiervezeltype beschouwd moeten worden. Genetische factoren, mate van fysieke activiteit en evolutionaire selectie lijken een rol te spelen bij de aanwezigheid van deze vezels. Verder onderzoek is nodig om onze kijk op spierfysiologie te verfijnen. Het is mogelijk dat een toename van type IIx vezels een signaal van ons lichaam is om onze toenemende sedentaire levensstijl aan te passen. Deze bevindingen dagen bestaande aannames uit en benadrukken het belang van meer onderzoek om een dieper inzicht in spiervezelclassificatie te verkrijgen.