Dysartrie wordt omschreven als een neurogene spraakstoornis waarbij de spiercontrole en motorische uitvoering fout verlopen. Dit komt doordat er schade werd opgelopen in de hersenen, de zenuwen of de spieren die bij de spraak betrokken zijn. Dit resulteert in een verminderde spraakverstaanbaarheid. Patiënten met dysartrie kunnen met andere woorden informatie minder goed verbaal overdragen waardoor er problemen ontstaan in de communicatie. De communicatieproblemen kunnen verregaande gevolgen hebben. Dit zorgt ervoor dat de levenskwaliteit van de patiënt negatief wordt beïnvloed. Verschillende systemen dragen bij aan de spraakverstaanbaarheid, waaronder de articulatie. Binnen de logopedische behandeling van dysartrie wordt dan ook frequent getraind op de articulatie om de spraakverstaanbaarheid te optimaliseren. Dit kan aan de hand van directe articulatietherapie gebeuren. Hierbij tracht men de articulatie te verbeteren door gebruik te maken van specifieke articulatie-oefeningen. Tijdens de behandeling streeft men er best ook naar om de principes van motorisch leren toe te passen. Dit wil onder andere zeggen dat er intensief getraind dient te worden, gerichte feedback moet geboden worden etc. Het combineren van articulatietherapie met de principes van motorisch leren stellen ons echter voor praktische uitdagingen. E-Health tools kunnen hiervoor een mogelijke oplossing bieden. Dit zijn digitale technologieën die kunnen ingezet worden om de gezondheidszorg te ondersteunen. De laatste jaren is er een opkomende interesse voor het gebruik van e-Health tools binnen de logopedische wereld. Het onderzoek dat kadert binnen onze masterproef focuste zich dan ook op het effect de Virtuele ArticulatieTherapeut (VAT), een e-Health tool, op de spraakverstaanbaarheid en articulatie bij personen met een chronische dysartrie. Hiervoor werden via privé-logopedisten zes volwassenen met chronische dysartrie gerekruteerd. Zij werden onderworpen aan een intensieve directe articulatietherapie van acht sessies, telkens een halfuur, verspreid over drie weken met de VAT. Voor en na de interventie werden testen afgenomen die de spraakverstaanbaarheid op foneem- en zinsniveau en van de spontane spraak nagingen. Dit aan de hand van respectievelijk het Nederlandstalig Spraakverstaanbaarheidsonderzoek, het Nederlandstalig Spraakverstaanbaarheidsonderzoek voor Zinnen en een Visueel-Analoge Schaal. Ook de diadochokinesenauwkeurigheid werd in kaart gebracht aan de hand van de subtest diadochokinese uit het Nederlandstalig Dysartrieonderzoek voor Volwassenen. De gevonden resultaten tonen een positief effect van de interventie op de spraakverstaanbaarheid op foneem- en zinsniveau en de spontane spraak van de onderzochte patiënten. Op de diadochokinesetaken werden geen merkwaardige verschillen opgemeten op vlak van de nauwkeurigheid na de interventie in vergelijking met voor de interventie. De resultaten dienen met enige voorzichtigheid geïnterpreteerd te worden. Er werd in dit onderzoek bijvoorbeeld geen controlegroep gebruikt, waardoor we niet met zekerheid kunnen concluderen dat de bekomen resultaten volledig aan de interventie toe te schrijven zijn. Verder hadden we een beperkte onderzoeksgroep waardoor we de resultaten niet kunnen veralgemenen naar alle patiënten met chronische dysartrie. Vervolgonderzoek is dan ook aangewezen om de gevonden resultaten te bevestigen of te weerleggen.