Analyse van malunion van het sleutelbeen De sleutelbeenbreuk is een veel voorkomende botbreuk in het menselijke lichaam. De breuk is vaak het resultaat van een ongeval of trauma bij jongere personen. De diagnose wordt gesteld door een arts via het klinisch onderzoek en een RX foto, waarmee de exacte locatie van de breuk bepaald wordt. Sleutelbeenbreuken in het midden van het sleutelbeen komen veruit het vaakst voor, breuken in het buitenste derde minder en breuken in het binnenste derde zijn uiterst zeldzaam. Algemeen zijn er twee behandelingsopties. De eerste optie is een conservatieve behandeling waarmee de breuk gestabiliseerd wordt door een sling of achtverband. De tweede optie is het operatief fixeren van de breuk met een plaat en schroef. Bij het herstel van een breuk ontstaat er bijna altijd enige vorm van misvorming, ongeacht de behandelingsvorm. Dit wordt benoemd in de literatuur als een malunion. Bij een malunion zien we een draaiing en of verplaatsing optreden tussen de beide botdeeltjes ten opzichte van de toestand voor het trauma. Studies in het verleden gaven aan dat door de malunion het sleutelbeen verkort met een verplaatsing van het buitenste gewricht (Acromio-Claviculair gewricht, AC) als gevolg. Indien door deze verschuiving op termijn klachten ontstaan, benoemen we dit als een symptomatische malunion. Deze klachten kunnen variëren tussen chronische pijn, krachtsverlies in de arm bij bovenhandse bewegingen, brandende sensaties in de hand, enzovoort. Vroeger dacht men dat dit eerder zeldzaam voorkwam. Recente studies, met meer aandacht voor patiënten beleving na herstel, hebben echter aangetoond dat het voorkomen hiervan veel frequenter is dan gedacht. Het doel van ons onderzoek was tweeledig. Het eerste en voornaamste doel was om een betrouwbare methode te ontwikkelen waarmee deze misvorming gemeten kan worden. Als antwoord hierop hebben we een protocol opgesteld waarbij er twee lokale coördinatenstelsels gemaakt worden, op de beide sleutelbenen, met een 3D software (Mimics en 3-Matic). Na het spiegelen van het sleutelbeen, kunnen we deze twee assenstelsels met elkaar vergelijken en op een exact manier meten hoeveel graden rotatie en millimeter verkorting er is. Het tweede doel van onze masterproef bestond uit de gebruikte sleutelbenen (gezonde en malunion) te analyseren met onze methode. Hieruit bleek er voornamelijk een vergroting te zijn van de afstand tussen beide buitenste gewrichten. Specifiek zien we een significante verplaatsing naar het borstbeen en naar beneden toe. In onze geanalyseerde modellen was er geen significant verschil op vlak van rotaties. Dit wil zeggen dat het schouderblad verschoven is over de ribben en hierbij geen grote rotatie is opgetreden met winging (of relatieve loslating) van het schouderblad. Met deze resultaten hebben we terug een stap verder gezet in het begrijpen wat de malunion exact allemaal inhoudt. We hopen dat met onze methode, we niet alleen de wetenschappelijke kennis rond de malunion hebben vergroot, maar ook dat ons protocol gebruikt zal worden in de praktijk door orthopedische chirurgen. We geloven dat de methode een extra handvat kan zijn in de evaluatie en persoonlijke behandeling van een malunion.