Scheenbeenvliesontsteking in veldhockey: een opkomend onderzoeksterrein met waardevolle inzichten Scheenbeenvliesontsteking is een van de meest voorkomende blessures van het onderbeen. Binnen de populaties die het vaakst getroffen worden, namelijk lopers en militairen, is deze hardnekkige blessure reeds veelvuldig onderzocht. Een recente studie richtte zich echter op een compleet nieuw en onontgonnen gebied binnen deze problematiek: wat zijn de risicofactoren voor het ontwikkelen van scheenbeenvliesontsteking bij vrouwelijke hockeyspeelsters? Deze ALLEREERSTE pilootstudie slaagde erin om enkele aanbevelingen te formuleren die als basis kunnen dienen voor toekomstig onderzoek. Sinds sporten zoals lopen aan enorme populariteit gewonnen heeft, is het aantal blessures ook de lucht in geschoten. Mogelijk heeft u hierdoor al eens gehoord van de zogenaamde scheenbeenvliesontsteking. Het treft niet enkel recreatieve sporters, maar ook professionele atleten uit diverse sporttakken. Zelfs enkele bekende namen als David Beckham, Usain Bolt, Dafne Schippers en Molly Huddle hebben ermee te maken gehad. Het houdt een enorm vervelende en scherpe pijn in ter hoogte van het onderbeen, die je kan vergelijken met messteken. De voornaamste oorzaak van de klacht is herhaaldelijke schokken en stress op de onderbeenspieren en botten tijdens fysieke activiteiten. Deze pilootstudie richtte zich op onderzoek binnen de sport hockey. In ons land heeft hockey immers een immense boost gekregen dankzij de buitengewone prestaties van de Red Lions. Dat maakt dat deze sport een steeds belangrijker en interessanter onderzoeksveld op vlak van blessures is geworden. Uit de pilootstudie konden er helaas geen duidelijke conclusies getrokken worden, maar er kunnen wel enkele aanbevelingen gedaan worden die bij verder onderzoek toegepast kunnen worden. Zo werd er namelijk gezien dat de verminderde kracht/power ter hoogte van je benen een mogelijke relatie heeft met het ontstaan van scheenbeenvliesontsteking. Dit werd onderzocht door de proefpersonen 2 testen te laten uitvoeren waarbij ze op 1 been moesten springen (single leg drop jump). De resultaten hiervan werden geanalyseerd aan de hand van een duur en onpraktisch meetinstrument. Er kan echter aangeraden worden om in de toekomst dit toestel niet te gebruiken, maar wel een simpele app, namelijk ‘My Jump 2’ app. Dit is goedkoop en heb je altijd bij de hand. Een andere gebruikte test die kan aanbevolen worden voor verder onderzoek, is de 'single leg hop for distance'. Hierbij is het de bedoeling dat je zo ver mogelijk springt op één been, wat een idee geeft over de kracht in de onderste ledematen. Tot slot werd er aangeraden om ook de mobiliteit ter hoogte van de heup verder te onderzoeken, gezien dit een veelvoorkomende risicofactor is voor scheenbeenvliesontsteking in andere sporttakken. Hoewel dit onvoldoende werd bewezen in deze studie, sluit men het zeker niet uit. Dieper en uitgebreider onderzoek is absoluut nuttig en aangewezen, gezien scheenbeenvliesontsteking een vervelende en veel voorkomende blessure is bij hockeyspelers. Daarnaast is deze sport populairder dan ooit in België, wat het belang van verder onderzoek alleen maar bevestigt. Kortom, deze studie is een goede start in de juiste richting en kan dus gezien worden als de eerste bouwsteen van iets wat hopelijk een stevige constructie wordt!