Populariserende samenvatting: Delirium is een medische aandoening die frequent voorkomt bij zeer zieke volwassen patiënten op de dienst intensieve zorg (ICU). Het wordt gekenmerkt door desoriëntatie, verwarring en veranderingen in gedrag of denken, soms vergezeld van hallucinaties of wanen. Het exacte ontstaansmechanisme is meestal onbekend, maar onderliggende medische aandoeningen, medicatie en infecties kunnen onderliggende risicofactoren zijn voor het ontwikkelen van delirium. Het belang van onderzoek naar deze aandoening in de ICU wordt sterk benadrukt, aangezien er verondersteld wordt dat een aanzienlijk aantal patiënten preventief geholpen kan worden. Aan de hand van een Delphi-procedure werden de belangrijkste onderzoeksprioriteiten voor de risicoreductie van delirium geïdentificeerd. In deze procedure wordt de mening van een experten panel op gestructureerde manier gebundeld, om consensus te bereiken over onderwerpen waarover eerder uiteenlopende meningen bestonden. In dit onderzoek werden 10 internationale experts betrokken die gespecialiseerd zijn in delirium in de ICU. Aan de hand van meerdere bevragingsronden vroegen we hen interventies te belichten, waarvan zij dachten dat ze mogelijks het risico op het ontwikkelen van delirium kunnen verminderen bij volwassen patiënten in de ICU. In de eerste ronde werden 44 mogelijke onderzoeksvragen voorgelegd aan de experten. Hun feedback gaf aanleiding tot 9 nieuwe vragen, resulterend in 53 onderzoeksvragen. Deze onderzoeksvragen werden in de tweede ronde geëvalueerd door het panel op relevantie voor toekomstig onderzoek. Ze werden beoordeeld op een schaal van 4 punten, variërend van zeer lage tot zeer hoge prioriteit. Uit wiskundige analyse van deze resultaten kwamen 8 onderzoeksprioriteiten naar boven. Een derde ronde werd niet uitgevoerd aangezien minder dan 10 onderzoeksvragen uit de tweede ronde kwamen. Deze prioriteiten omvatten vroege mobilisatie, bewegingsinterventies, sedatiepauzes voor het afbouwen van beademing, routinematige controleren van de patiënten, cognitieve training/oefening, combinatie van nachtelijke lichtreductie, nachtelijke lawaai vermindering en verminderde zorgactiviteiten 's nachts, vrije bezoekuren en familieparticipatie. Deze onderzoeksprioriteiten verder uitwerken is een cruciale stap in de richting van effectievere risicoreductie van delirium bij ICU-patiënten. Maatschappelijke meerwaarde en impact: Delirium in de ICU brengt ernstige gevolgen met zich mee, waaronder langere ziekenhuisverblijven, verhoogde sterftecijfers, meer complicaties en een slechtere toestand bij ontslag zoals fysieke zwakte en mentale problemen. Het verhoogt ook het risico op heropname en veroorzaakt stress bij de familie van de patiënt. Het is van groot belang om patiënten op de ICU nauwlettend te volgen om bovenstaande problemen zo veel mogelijk te voorkomen. Op die manier kan delirium vroegtijdig opgespoord en indien nodig behandeld worden. Nog effectiever zou zijn om enkele doelgerichte interventies in te voeren, zodat minder patiënten delirium ontwikkelen. Hiervoor is wetenschappelijk onderzoek nodig naar therapieën en interventies die kunnen bijdragen voor een risicoreductie van delirium. Op die manier kunnen we inderdaad ziekenhuisverblijven inkorten, de sterftecijfers verlagen, complicaties voorkomen, de kans op heropnames verlagen en de emotionele schade voor families verminderen. Door de reductie van de intensieve zorgbehoeften kunnen we zowel werklast voor het zorgpersoneel verlagen als aanzienlijke kostenbesparingen in de gezondheidszorg realiseren. Dit benadrukt de cruciale rol van risicoreductie. Daarom is het proactief aanpakken van delirium van groot belang voor zowel de patiënten, de maatschappij als het zorgsysteem.