Maatschappelijke outreach - Diagnostiek van Acanthamoeba keratitis Deze literatuurstudie focust zich op de ziekte Acanthamoeba keratitis. Dit is een aandoening van het oog waarbij de parasiet Acanthamoeba in het hoornvlies van het oog terecht komt. Het hoornvlies of de cornea is het doorzichtige deel van het oog waar het licht op het oog terecht komt. Dit zorgt voor een heel pijnlijk oog met een overgevoeligheid voor licht. Andere mogelijke symptomen zijn een rood oog, een tranend oog, wazig zicht, het gevoel dat er iets in het oog zit en een verminderd zicht. De meerderheid van de patiënten hebben deze symptomen slechts aan één oog. Deze symptomen zijn echter zeer algemeen en kunnen ook voorkomen bij andere aandoeningen zoals een schimmelinfectie van het hoornvlies of een ooginfectie met het Herpes simplex virus (dat ook koortsblaasjes veroorzaakt). Wegens de algemeenheid van deze symptomen is het belangrijk dat er een accurate, snelle en liefst pijnloze methode gebruikt wordt om de diagnose correct te stellen. Het is ook belangrijk dat deze methode zo weinig mogelijk kost en toch effectief is. Deze literatuurstudie focust op de beste techniek om de diagnose binnen de achttien dagen te stellen waardoor de behandeling op tijd kan ingezet worden. Mogelijke diagnostische technieken om Acanthamoeba keratitis vast te stellen zijn een kweek, een microscopisch onderzoek, een PCR onderzoek en een onderzoek met een confocale microscoop. Bij alle onderzoeken, uitgezonderd bij de confocale microscopie, wordt er materiaal van het oog verzameld. Dit kan een stuk van het hoornvlies zelf zijn, maar ook een gebruikte lens, lensdoos of tranen van de patiënt. Bij een kweek wordt dit materiaal op een voedingsbodem aangebracht, onder andere met E. coli, waar de mogelijk aanwezige parasieten op kunnen groeien. Deze wordt dan gedurende gemiddeld twee weken geïncubeerd waarbij dagelijks onder de microscoop gekeken wordt of er Acanthamoeba aanwezig is. Bij een microscopisch onderzoek wordt het verzamelde weefsel gekleurd met een specifieke stof die Acanthamoeba cysten of trofozoieten aankleurt en dit wordt door opgeleide laboranten beoordeeld onder de microscoop. Bij een PCR onderzoek gaat men genetisch materiaal van het weefsel dupliceren en gaat men op zoek naar specifieke genetische sequenties van de Acanthamoeba parasiet. Een laatste onderzoek is de confocale microscopie. Hierbij is geen materiaal nodig, maar wordt het microscopisch onderzoek direct op het oog zelf uitgevoerd. De gespecialiseerde oogarts gaat via deze microscoop, die op de cornea wordt geplaatst, de cornea helemaal bekijken en zoeken naar de Acanthamoeba parasiet. Deze literatuurstudie is enorm relevant aangezien Acanthamoeba keratitis een vaak miskende ziekte is. Deze ziekte wordt vaak fout herkend als een Herpes simplex- of fungale infectie. Hierdoor wordt foute medicatie toegediend waardoor het nog moeilijker wordt om de correcte diagnose te stellen. Indien de diagnose na achttien dagen wordt gesteld zijn de visuele gevolgen voor de patiënt slechter en heeft de patiënt ook meer kans om een chirurgische behandeling te moeten krijgen. Er wordt binnen deze studie gezocht naar de beste methode om de diagnose snel en accuraat te kunnen stellen. De verschillende beoordeelde artikels vertrekken vaak vanuit verschillende standpunten waardoor het niet mogelijk is om een statistisch onderbouwde conclusie te stellen. Ondanks dit probleem, is er wel een duidelijke tendens te volgen binnen de verschillende artikels. Het is duidelijk dat kweek en microscoop, welke op dit moment in vele landen worden toegepast als referentiemethode, niet voldoende zijn om iedereen op tijd de correcte diagnose te geven. Echter qPCR en IVCM tonen veelbelovende resultaten met snelle en accurate diagnoses. Verder is het ook gekend dat IVCM tijdens de behandeling de evolutie van de ziekte in het oog kan opvolgen. Deze literatuurstudie is dus enorm relevant voor zowel onderzoekers, huisartsen, oftalmologen als klinisch biologen. Er wordt aangetoond welke factoren risico kunnen vormen om de ziekte op te lopen, met noodzaak tot doorsturen voor de huisarts. Verder worden de relevante diagnostische methodes besproken en geëvalueerd, wat relevant is voor oftalmologen en klinische biologen. Als laatste worden ook suggesties gegeven voor verder onderzoek, wat belangrijk kan zijn in de onderzoeksector.